W ramach zadania optymalizacji przepływów pieniężnych odnosi się do zadania dystrybucji urządzeń płatniczych przedsiębiorstwa w dynamice w celu poprawy efektywności finansowej i ekonomicznej. Kryteriami skuteczności są:
wzrost funduszy własnych (majątku) przedsiębiorstwa na pewien okres;
zwiększyć sprzedaż (udział w rynku);
zwiększenie stabilności finansowej (bezpieczeństwo funduszy własnych);
skuteczność wykorzystania dostępnych funduszy;
wartość firmy (wypełnianie zobowiązań wobec dostawców i nabywców);
maksymalne wykorzystanie pojemności.
Od lat 50. XX wieku badacze finansów zaproponowali szereg modeli optymalizacji przepływów pieniężnych. Większość z tych modeli pochodzi z modeli zarządzania zapasami, a gotówka jest traktowana jako specjalna rezerwa, która powstaje w procesie przyjmowania i zbywania pieniędzy.
Najstarszy model należy do W. Baumola (Baumol). Jest to prosta adaptacja klasycznego modelu zarządzania zapasami Wilsona (Wilson) i Vitana (wewnątrz).
Przy stosowaniu modelu Baumola zakłada się, że wpływy pieniężne są dokonywane w sposób dyskretny, a firma może albo umieścić je w formie inwestycji krótkoterminowych (wtedy generują dochód), albo zachować je w stanie nienaruszonym, aby spłacić wierzycieli bez przeszkód. W tym drugim przypadku koszty utraconych możliwości są równe utraconym odsetkom z nieudanej inwestycji, które przedsiębiorstwo może dokonać, ale nie.
Przeciwnie, płatności są regularne. Innymi słowy, przy braku wpływów, które uzupełniają podaż pieniądza, ta ostatnia jest malejącą funkcją liniową.
M.N. Miller i D. Orr (Miller, Orr) odrzucili hipotezę o wpływach i regularnych płatnościach i zbadali hipotezę, że saldo wpływów i płatności gotówkowych w pewnym momencie czasu (równowaga natychmiastowa) jest zmienną losową [13] i nie przewiduje się zmian [4]. Podstawową przesłanką jest to, że rozkład dziennego salda przepływów pieniężnych jest w przybliżeniu normalny.
Pomimo wszystkich ulepszeń modele te okazały się nieskuteczne z następujących powodów [13]:
. Hipotezy dotyczące dochodów i płatności są często zbyt proste w porównaniu z tym, co dzieje się w prawdziwym życiu. Dzieje się tak, ponieważ niektóre przepływy pieniężne nie mogą być znane z wyprzedzeniem, a zatem nie przestrzegają żadnego prawa prawdopodobieństwa właściwego dla tych modeli.
. W praktyce koszt transferu środków z jednego konta na drugie jest znikomy. Stąd krytyka tych modeli, które opierają się na wielkości kosztu tłumaczenia.
. Modele te nie uwzględniają kosztów nieprzewidzianych zmian w gotówce, a może to być koszt przypadkowej niezabezpieczonej pożyczki lub koszt wstrzymania płatności. Można je przewidzieć, ale trudno je zmierzyć. Z tego punktu widzenia zarządzanie gotówką staje się celem strategicznym i nie może być ograniczone do prostego modelu.
. Modele te mają tę wadę, że traktują decyzje związane z gotówką, niezależnie od decyzji dotyczących inwestycji krótkoterminowych i finansowania krótkoterminowego. (Niektóre modele, takie jak model Orglera, próbują połączyć te trzy rodzaje rozwiązań).
Krytyka ta wyjaśnia brak zainteresowania tymi modelami ze strony praktyków, którzy najczęściej uważają, że optymalna wartość gotówki wynosi zero, i przestudiować wszystkie możliwe sposoby, aby się do niej zbliżyć.
Modele obliczania minimalnej wymaganej kwoty aktywów pieniężnych opierają się na planowanych przepływach pieniężnych dla bieżących transakcji biznesowych, w szczególności na kwocie środków pieniężnych wykorzystanych w tych operacjach w nadchodzącym okresie.
Minimalne niezbędne zapotrzebowanie na aktywa pieniężne dla bieżącej działalności gospodarczej można określić za pomocą następującego wzoru (1.1) [6]:
(1.1)
gdzie DAmin jest minimalną konieczną potrzebą środków pieniężnych na bieżącą działalność gospodarczą w nadchodzącym okresie;
Przejdź do strony: 1 2 3